„საქართველოში მცხოვრები ეთნიკური აზერბაიჯანელები ყოველთვის ხმას აძლევენ სახელისუფლებო პარტიას, რაც კარგი არ არის. ისინი ქვეყნის საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში არ მონაწილეობენ. პასიურები არიან თავიანთი უფლებების დაცვის დროსაც,“
საგარეჯოს მინიციპალიტეტის სოფლებში – დუზაგრამაში, ქეშალოში, ლამბალოში, თულარში, პალდოსა და კაზლარში მცხოვრები მოსახლეობის დიდი ნაწილი, რომელიც წლების განმავლობაში სოფლის მეურნეობით იყო დაკავებული, საქართველოში ჩატარებული მიწის რეფორმის შემდეგ მიწის გარეშე დარჩა.
“იმის გამო, რომ მუსლიმი ვარ, საქართველოს ხელისუფლება ჩემს მეუღლეს და შვილს ქვეყანაში არ უშვებს, მე კი ქვეყნის დატოვების უფლებას არ მაძლევს. ფაქტობრივად, მძევლად მაქციეს,” – ამბობს საქართველოს მოქალაქე, ეთნიკური აზერბაიჯანელი ლატიფი კოფჩიევი
“ჩვენს სოფელში სასმელი წყლის მხოლოდ ერთი ხაზია გამოყვანილი, ისიც დაბინძურებული არხიდან მოდის. არხი სავსეა-ხოლმე მკვდარი ძაღლებითა და კატებით. სხვა გზა არა გვაქვს, იძულებულები ვართ ეს წყალი დავლიოთ. არის შემთხვევები, როცა ეს დაბინძურებული წყალიც სანატრელი გვაქვს,”
„ერთი პერიოდი თბილისის ცენტრში, ერთ-ერთ რესტორანში ვმუშაობდი. ორი წლის წინ სხვა 12 ეთნიკურ აზერბაიჯანელ თანამშრომელთან ერთად სამსახურიდან გამათავისუფლეს. მას შემდეგ უმუშევარი ვარ,“ – ამბობს ფონიჭალაში მცხოვრები ისმიხან საფაროვი.
საიდ ჰუსეინოვი ქართულ ენაში მომზადების საგანმანათლებლო პროგრამაზე სწავლობს. პროგრამის დასრულების შემდეგ მან სწავლა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ბაკალავრიატის საფეხურზე უნდა გააგრძელოს.
ქვემო ქართლში მცხოვრები ეთნიკური აზერბაიჯანელების დიდი ნაწილი ძირითადად აზერბაიჯანულ და თურქულ არხებს უყურებს და მიიჩნევს, რომ მათი პრობლემები ქართულ მედიაში არასაკმარისად შუქდება.
ეთნიკური აზერბაიჯანელებით დასახლებულ რაიონებში ბავშვის სქესის წინასწარ დადგენაზე მოთხოვნა ჯერ კიდევ მაღალია. მარნეულში მცხოვრებ 31 წლის საქინა ალიევას 5 წლის ბიჭი ჰყავს. ვაჟის გაჩენამდე მან აბორტით ორი გოგონა მოიშორა. საქინა ამბობს, რომ ორსულობის ხელოვნური შეწყვეტის შესახებ გადაწყვეტილება მეუღლის ზეწოლით მიიღო:
„ჩვენი ქალები ძალიან შრომისმოყვარეები არიან და ბევრს შრომობენ. პირობები რომ ჰქონდეთ, ისინი საკუთარ შესაძლებლობებს უფრო კარგად წარმოაჩენდნენ,” – ამბობს საქართველოს აქტიურ ქალთა ასოციაციის ხელმძღვანელი გულთაქინ მუსტაფაევა და დასძენს, რომ თუ ეთნიკური აზერბაიჯანელი ქალები ქვეყნის პოლიტიკურ და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში აქტიურად არ არიან ჩართულნი, ამაში ისევ ხელისუფლებაა დამნაშავე.
ეთნიკური უმცირესობებით კომპაქტურად დასახლებული რეგიონების სკოლებში კვალიფიციური, ახალგაზრდა პედაგოგების ნაკლებობაა. მიუხედავად ამისა, ბევრი ახალგაზრდა კადრი დასაქმებას ვერ ახერხებს.